Cameron Crowe’un 1992 tarihli Bekârlar filminde Matt Dillon tarafından sürekli hor görülen Brigitte Fonda’nın tek bir isteği vardı; hapşırdığında ‘çok yaşa’ diyecek bir erkek arkadaş! Filmin sonunda Dillon’dan tam da ümidi kesip kendi yoluna gitmeye karar verdiği sırada, asansörde alıyordu yıllardır beklediği tepkiyi. Bunun ‘azla yetinmek’ olduğunu düşünmeyin, bilakis günümüzün getirdiği gerçekçiliği hayalperestlikle değil de mantıklı romantizmle yumuşatmak demek…
AŞKA DEĞİL ROMANTİZME KARŞIYIZ ÇÜNKÜ…
