Resmen kalbimin etrafına bir bekâret kemeri takmış, bunu da özenle gizliyordum. Sonraki aylarda kaygılarım gittikçe artmaya başladı. Yine öpüşmelerimizi yarıda kesip bana sarıldığı gecelerden birinde; ‘Kendimi reddedilmiş hissediyorum! Bir şeyleri yanlış mı yapıyorum? Eğer öyleyse bilmek isterim’ diye iç çekerek ağlamaya başladım. Gözyaşlarıyla dolu bu konuşma kendini mutlu kahkahalara bıraktıkça biz de işleri biraz daha ileri götürmeye başladık. Artık neredeyse sevişiyor gibiydik. Üstelik bu kez ben de kafama takmıyordum. Çıplak boğuşmalarımız yalnızca zevkli değil aynı zamanda sevgi doluydu da ve bunların hepsi ancak ben korkularımı ve özgüvensizliğimi ortaya koyduktan sonra olmaya başlamıştı…